Dit is in ieder geval voor mij weer een geweldige ontdekking in de schier onuitputtelijke bronnen van de Belgische jazz, ja dat blijf ik het noemen, hoewel die naam eigenlijk te beperkt is om deze muziek te duiden. De combinatie van accordeon, piano, saxofoon, contrabas en drums geeft al aan dat we hier niet te maken hebben met een doorsnee jazz quintet, vooral de accordeon bepaalt in hoge mate de klankkleur van Izvora (Kroatisch voor bron). Tijd om de muzikanten voor te stellen, Christophe Delporte bespeelt de accordeon en de accordina , hij is hoogleraar accordeon en is ook lid van het ensemble Astoria dat zich vooral bezig houdt met de muziek van Astor Piazolla, het Astor Klezmer Trio, Rubato-duo en Bayan- trio. Yves Gourmeur is niet alleen de pianist maar hij schreef ook alle composities, hij is vooral bekend als filmcomponist.

Als jazzpianist speelde hij in de Ambassadors Shape Band, West Music Club, Richard Rousselet Quintet, Trio Mirage e.v.a. Tussen 2007 en 2010 speelde hij meer dan 400 concerten in Wallonië met “De Frivole Framboos”. Rhonny Ventat is de saxofonist, hij werkte met de kamerorkesten van Wallonië en Sion (Zwitserland) en de symfonie orkesten van de Belgische radio en televisie. Hij is lid van Saxacorda (strijkkwartet plus saxofoon) maar ook van de “Funky Jazz Band”, van alle markten thuis dus. Adrien Tyberghein is de contrabassist, hij is ook lid van de eerder genoemde groepen Bayan Trio en Astoria. Tenslotte wordt het slagwerk bespeelt door Jérome Baudart, hij is o.a. ook actief in Charlie Bill Swing (bigband), Sabin Todorov Trio (jazz), Memed (rock), Antoine Amedan (Frans chanson). Alle vijf behoren ze tot de Fine fleur van Belgische ( Waalse) jazz.

Izvora neemt de luisteraar mee op een fantastische muzikale reis, sprankelend, poëtisch en vooral bijzonder sfeervol. Het album begint met “The fountain of youth “ waarin gelijk de sterke punten van de groep naar voren komen, serene saxklanken, virtuoze accordeon geluiden en warme piano akkoorden brengen de luisteraar mee in een droomwereld. Het is duidelijk dat Gourmeur een excellente schrijver is van filmmuziek want zijn muziek is van zichzelf al uitermate beeldend, goed te horen in het nummer “Izvora” waarin de instrumenten als het ware om elkaar heen dansen en zo een hypnotische sfeer weten te scheppen die voert naar een knallende apotheose. In “Trouble Water” geven de gestreken contrabas en de donkere pianonoten een duistere achtergrond waarover accordeon en saxofoon als het ware arm in arm een dans uitvoeren, knappe muziek waarbij je de beelden van duistere waterlandschappen aan je oog voorbij ziet trekken. Ook in het titelnummer “Sur l’autre rive” is het muzikale landschap sterk beeldend en melancholisch, dat verandert compleet in het vrolijke springerige “Sagua la chica”, dat is de naam van een rivier in Cuba en dat is ook de muzikale sfeer van dit nummer, feest !

In “The morning dew” is Christophe te horen op de accordina en het geluid van dat blaasinstrument ligt heel dicht tegen de chromatische mondharmonica aan, dus moet ik onmiddellijk denken aan Toots, want ook op dit instrument is Christophe heer en meester. Het moge duidelijk zijn, alle titels op dit album verwijzen naar water, dus wat doet de titel “Kalahari” daartussen ? Wel de Kalahari is geen echte woestijn zoals vaak wordt gedacht, nee er valt in het natte seizoen veel meer regen dan in een echte woestijn en dan verandert het landschap compleet, dus ook hier is er een verwijzing naar water. Het slotnummer “From water to life” begint weer met een fraaie solo op de gestreken bas, een geweldig geluid, waarna piano, accordeon en sopraansax een hypnotiserend staccato ritme neerleggen en zo zorgen voor een passend afscheid van ruim 50 minuten fantastische muziek, een album dat ik zeker ga noteren op mijn jaarlijstje !

Jan van Leersum.